2 z lekkim opóźnieniem

Siedzieli na trawie od dłuższego czasu. Oczy dziewczyny utkwione były w bliżej nieokreślonym punkcie wioski, nie mógł się pozbyć wrażenia, że wyglądała jak lalka. Odkaszlnął, by zwrócić na siebie jej uwagę. – To, co masz dziewczyno to dar. Niezwykle rzadki i cenny. – Urwał na chwilę, by zaczerpnąć powietrza. W myślach układał poprawne zdanie, zauważając, że elfka patrzyła na niego ze znikomym zainteresowaniem. – Jednocześnie, jeżeli nic z tym darem nie zrobisz… może okazać się on okropnie niebezpieczny, wręcz demonicznie. – Uśmiechnął się kącikami ust. Nie zareagowała, więc zmienił temat. - Kiedy wpatrujesz się w horyzont, co widzisz?

- Ja ich widzę, oni mnie nie… Czy już zawszę tak będzie? – Skierowała wzrok na niego, te puste oczy.

- Potrzebujesz siły by cię zauważono, mogę ci ją dać…

- … ale nie teraz, prawda? – Uśmiechnęła się smutno.

Skąd ona, a zresztą, nieważne. - Przyjdzie nam się spotkać w stolicy, do tego czasu uznajmy, że tego spotkania nie było.

- Przecież tyle elfów nas widziało, jak chcesz to ukryć?

Wyraz twarzy warlocka nie spodobał się jej. - Niestety muszę cię tu zostawić, jednak po osiągnięciu odpowiedniego wieku udasz się wraz z innymi do stolicy… Do tego czasu, może uda mi się załatwić tobie odrobinę normalnego życia.

Roześmiała się, uznając to za dobry żart, ale skarcił ja gestem.

- Wezwano mnie tutaj bym przepędził demona… Widać uznali, że nadam się do tego lepiej od kapłanów. Jednak takie przepędzenie w większości wypadków kończy się śmiercią opętanego… Jednak jesteś bardzo młoda. Zakładając, że rytuał się uda, powinnaś stracić pamięć do chwili, w której wstąpił ciebie demon. – Uśmiechnął się ironicznie.

- Ale przecież…! – Odsunęła się od niego, jeżeli on zamierzał zrobić coś takiego, nie miała zamiaru mu na to pozwolić.

- Spokojnie mała, nie mam zamiaru niczego odprawiać. Potraktuj to, jako swego rodzaju grę. Nikogo nie poznawaj. Wszystkich traktuj, jak obcych. – Uśmiechnął się. – I zapamiętaj, nie znamy się aż do naszego ponownego spotkania w stolicy.

- Jak to ponownego… - Dopiero po chwili, w jej oczach pojawiło się zrozumienie, w tym samym momencie zaczęła tracić przytomność.

- Pamiętaj, gdy rano wstaniesz, zachowuj się jakbyś nikogo nie znała i nic nie pamiętała…

Światło delikatnie przebijało się przez jasne zasłony, napełniając światłem pokój. Zaczynał się kolejny dzień, ale Inarea wcale nie miała zamiaru wstawać z łóżka. Rozbudziło ją dziwne podekscytowanie za oknem. Czyli dzisiaj jest ten dzień… Zwykle nie przywiązywała dużej wagi, do tego, co się działo w wiosce. Ostatnie lata minęły jej dość szybko. Każdy dzień był do siebie podobny. Wstawała i kładła się spać z nadzieją, że w końcu coś się zmieni.

Podróż do stolicy była dużo prostsza niż się zapowiadała z początku. Gdyby wcześniej wiedziała, że jest to tak blisko już dawno uciekłaby z domu. Jednak teraz to już nie miało znaczenia.

Chłopaczek będący w zbliżonym do niej wieku podszedł do niej i zaczął rozmowę. - Ina, kim ty chcesz właściwie zostać?

Jak mu właściwie było? A tak… - Warlockiem Rid, a jakie ty masz plany?

Chłopak pobladł. – Jesteś pewna, że to dobry pomysł? Starszyzna tego nie poprze…

- Starszyzna nie będzie miała już nic do powiedzenia. – Odetchnęła głęboko. – Na dodatek to chyba jedyne, do czego się nadaję.

Młody elf mimowolnie się roześmiał. – Ja planuje zostać kapłanem, więc pewnie nie będziemy z początku widywać się za często.

- Pewnie nie… - Odgarnęła białe włosy na plecy i spojrzała mu w oczy. - ale może nasze drogi się jeszcze skrzyżują.

Inarea pomachała mu na pożegnanie i udała się w kierunku wskazanym wcześniej przez strażnika. W wąskiej uliczce stało kilka młodych osób. Po tym zorientowała się, że jest już na miejscu. Zatrzymała się i rozejrzała, wokół tego miejsca krążyło sporo demonów. W końcu znalazła się tam, gdzie chciała.