170

Szczerze mówiąc miewam problemy z wymyślaniem imion postaciom. Czasem same przychodzą do głowy, czasem przerabiam coś z generatorów, a czasem biorę na żywca, co mi skrypt wyrzuci... A jak z tym jest u Was?

---

Odgłos kroków zbudził Inę. Poderwała się i rozejrzała się zdezorientowana po pomieszczeniu. Nawet nie zauważyła, kiedy usnęła. Nie miała jednak czasu się nad tym teraz zastanawiać. Przynajmniej dwie osoby weszły do jej domu. Dziewczyna usłyszała cichą rozmowę.

- Jestem pewny, że coś słyszałem.

- Na pewno w tym domu?

- Tak, w trakcie obiadu.

- I dopiero teraz tu idziemy?

- Miałem przerywać posiłek z tego powodu? Nie bądź śmieszny, bracie.

Nie rozpoznała głosów żadnego z dwóch mężczyzn.

To mogli być złodzieje, ale prowadzona przez nich wymiana zdań temu przeczyła.

- Drzwi były otwarte… Z tego, co pamiętam, gdy ostatnio sprawdzałem, były zamknięte.

- Chcę wiedzieć, dlaczego je sprawdzałeś.

W odpowiedzi rozmówca parsknął śmiechem.

Ina zaczęła szukać czegoś do obrony. Na najbliższej półce stało kilka naczyń, którymi w razie potrzeby mogła rzucić w nieproszonych gości.

- Może przepłoszyliśmy jakiegoś złodziejaszka.

- W międzyczasie, zanim się ruszyłeś, zdążyłby wynieść cały dobytek.

- Może nie wiedział, gdzie szukać?

- A ty wiesz? Przecież nikt tutaj nie ma nic cennego. Każdy bogatszy się stąd wynosił czym prędzej.

Mężczyźni przestali kryć się ze swoją obecnością. Ich kroki stały się głośniejsze, a rozmowa doskonale słyszalna.

- Powiem ci szczerze, że nigdy tu nie byłem. Spodziewałem się czegoś… więcej.

- Wydaję mi się, że wszyscy mają tu dokładnie to samo. Jedynie kolory tkanin się różnią.

- Ty naprawdę nic nie wiesz.

- Czego niby nie wiem? Przyjechałem cię tylko odwiedzić. Ciebie i tę twoją pannę, której imienia do teraz nie potrafię wymówić.

- Oughesstai.

- Właśnie. Rodzice musieli ją bardzo nienawidzić od urodzenia, skoro nadali jej takie imię. W ogóle nie wiem, dlaczego uważasz, że powinienem znać wasze małomiejskie historie i plotki.

- Layoth, mówi ci to coś?

- Nie za bardzo.

- Layoth Riverside?

- Kapitan straży księcia, ale co on ma do tego?

- To jego dom.

- Nie bądź śmieszny. Nie wyobrażam sobie osoby na takim stanowisku w tej zapadłej dziurze.

- Sam nie byłem pewny, ale moja Oughesstai - wyraźnie zaakcentował to słowo - to potwierdza.

- Chyba w końcu zrozumiałem, co tu robisz. Skarbu szukasz?

Mężczyźni w tym momencie weszli do pomieszczenia, w którym znajdowała się Ina. Obaj przybysze byli elfami i mieli miecze przypasane do pasków.

Dziewczyna trzymała w dłoniach misę i była gotowa ją rzucić. Nie była pewna, czy naczynie doleci, ale pod ręką miała jeszcze kilka mniejszych pocisków.

- Zgubiłaś się, dziewczynko? - zapytał wyższy z przybyszów.

- To raczej wy się zgubiliście.

- Nie nauczono cię, jak się zwraca do starszych? - wtórował mu drugi, zbliżając się do adeptki magii.

- Przyszliśmy zajrzeć do domu naszego dobrego przyjaciela - kontynuował pierwszy, jakby nie miał świadomości, że Ina musiała słyszeć ich rozmowę. - Cokolwiek trzymasz, postaw to na ziemi, nie należy to do ciebie.

Elfka czuła, jak się w niej gotuje. Wbrew słowom przybysza rzuciła misę w jego kierunku, ale złapał ją bez problemu.

- Nie obchodzi mnie, kim jesteście, ani z jakimi intencjami tutaj przyszliście - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Macie stąd natychmiast wyjść, albo zacznę krzyczeć. To będzie najłagodniejsze, co może was spotkać.

Mężczyzn wyraźnie zeskoczyła zdecydowana postawa Iny.

- Mała, co tak nerwowo? Dogadajmy się… - wyższy elf położył towarzyszowi rękę na ramieniu i szepnął mu zdanie, którego dziewczyna nie zrozumiała.

- Racja, nie będziemy przecież dzieciaka wyrzucać na noc. Przenocuj tu, skoro musisz, ale jutro opuścisz to miejsce.

Po tych słowach przybysze bez dalszej zwłoki opuścili dom Iny. Nie znała żadnego z nich i z ich reakcji wywnioskowała, że także oni nie mieli pojęcia, kim ona jest. Dziewczyna zamknęła drzwi na klucz i zasuwę. Była pewna tylko jednego - nie będzie łatwo jej zasnąć tej nocy.