96

Mam nadzieję, że święta mijają Wam spokojnie i bez nerwów.
Kolejna notka pojawi się w przyszłym tygodniu, ale jeszcze nie wiem, którego dnia.

---

Erathiel był gotowy pozbawić orka życia, jeżeli tylko ten by go sprowokował. Na szczęście Zev zareagował prawidłowo. Nie był przerażony, tak jak niektórzy w takim momencie. Nie chciał uciekać. Na twarzy wypisaną miał ciekawość. Elf starał się jednak nie cieszyć przedwcześnie. Już miał takie przypadki. Dopóki rozmawiał z nimi o teorii, wszystko było dobrze, a gdy tylko zaczynała się praktyka... Kiedyś Erathiel uważał, że tylko silne psychicznie jednostki mogą zostać warlockami. Niestety wiele razy udowodniono mu, jak bardzo się mylił.
Ilu miał nieudanych pomocników? Z każdym poprzednim było coś nie tak… Erathiel miał wrażenie, że próbował już ze wszystkimi – z przedstawicielami różnych ras Przymierza, a nawet z nieumarłymi. Nie obchodziły go sztuczne podziały na Hordę i Aliantów. Szczególnie w kontekście tego, co miało się wydarzyć. Dużo istotniejsza dla niego była wymiana informacji. Gromadził każdą wiedzę i sprawdzał większość plotek.

Z pomocnikami było wiele problemów. Jedni byli zbyt niecierpliwi, inni zbyt flegmatyczni. Jeden z nieumarłych nawet próbował go zabić, by zgarnąć wyimaginowaną nagrodę… To chyba była najbardziej bolesna porażka dla Erathiela. Pokładał w ożywionym elfie duże nadzieje. Nieumarły był cierpliwy, ale tylko tyle, ile trzeba było. Nie był okrutny, ale też nie stronił od przemocy. Nie zadawał pytań, gdy nie było na to czasu, ale był też bardzo dociekliwy. Któż podejrzewałby, że tak idealny materiał na pomocnika postanowi zabić elfa z tego powodu, że jest on z Przymierza! A Przymierze to zło! Nie miało znaczenia, że przed śmiercią sam należał do tej samej frakcji.

Erathiel nie robił listy swoich pomocników. Poza jego pamięcią nie pozostał po nich żaden ślad. Czy ktoś z nich przeżył? Jeden ludzki pomiot. Wycofał się jeszcze w trakcie samych rozmów. Przerażały go tematy, o których rozmawiał z Erathielem. Elf nie obawiał się, że człowiek coś wygada, bo nawet nie miał jeszcze czego wygadać. Wtedy jeszcze uważnie badał grunt w trakcie wielokrotnych spotkań. Poruszał po kolei kwestie, które wcześniej sobie ustalił. Zwykle zaczynał od ogólnej rozmowy o naturze warlocków i demonów. Jeżeli ktoś był zainteresowany tematem, to brnął dalej i wywoływał dyskusje z potencjalnym pomocnikiem. U innych szukał nie tylko określonych cech charakteru, ale przede wszystkim zainteresowań. Potem było mu szkoda na to czasu. Zbierał informacje nie angażując w to innych i odławiał tylko dobrze rokujące jednostki. Jedna z nich stała właśnie przed nim.

Zevrost był zaskoczony słowami Erathiela.

- Ale… teraz? – Rozejrzał się po raz kolejny po pomieszczeniu. Nadal było puste. – Nie widzę tu nikogo, kto mógłby robić za ofiarę – głos Zevrosta nawet nie zadrżał, gdy to mówił. Przeniósł spojrzenie na oczy Erathiela i czekał.

Przez chwilę panowała pełna napięcia cisza.

- Masz niekwestionowaną rację. – Po tych słowach elf ruszył przed siebie.

Gdy tylko minął orka, wszystkie pochodnie zgasły. Bez wyjaśnienia Erathiel zaczął się oddalać. Zevrost ruszył za nim.

Drugie pomieszczenie, do którego weszli, było podobne do poprzedniego. Tyle że na środku stała klatka. Dopiero po chwili do Zevrosta dotarło, że coś jest w środku. Nie opanował dreszczu, który przeszedł przez jego ciało, ale miał nadzieję, że elf tego nie zauważył.

- Czy dane ci było robić coś takiego?

Takiego… - Zev nie wiedział, o co chodzi, ale przez jego głowę przeleciało w tym momencie mnóstwo myśli. Biorąc pod uwagę temat ich rozmowy kontekst wydawał się oczywisty, ale ork miał wątpliwości. Erathiel nie mówił dobrze w jego języku. Mógł pytać o cokolwiek.

- Pytasz o chodzenie z nieznajomymi po ciemnych, podejrzanych miejscach? Nie, właściwie to nie. Nigdy.

Elf się uśmiechnął, ku wyraźnej uldze Zevrosta.

- Akurat miałem na myśli oryginalne rytuały warlocków.

- Zależy, co rozumiesz przez oryginalne.

Erathiel zamyślił się, ale ork nie mógł się pozbyć wrażenia, że jego rozmówca miał od dawna przygotowaną odpowiedź.

- Praktykowane przez osobniki, które jeszcze nie wiedziały, że w przyszłości zostaną nazwani warlockami.

Uwaga Zevrosta przeniosła się na klatkę. Widział wyraźnie, że coś w niej się porusza, ale nie był w stanie stwierdzić, co dokładnie. Mogło to być jakieś większe zwierzę albo kilka małych. Mógł to być też jakiś młody humanoid. Tym razem orkowi udało się nie zadrżeć. Nie wiedział, jak zareaguje, jeżeli w środku będzie siedział jeden z przedstawicieli jego własnej rasy. Postanowił podejść bliżej klatki i się przekonać. Gdy wykonał krok, Erathiel nie zareagował, więc szedł dalej.

W środku siedział średniej wielkości ryś. Zwierzę było przerażone, nieudolnie próbowało skulić się w rogu klatki, gdy Zevrost podszedł bliżej. Pręty były pogryzione, ale były zbyt solidne, by ustąpić ostrym kłom.

- Czy zwierzę wystarczy jako ofiara, by pojawił się jakiś demon?

- By przybył? – poprawił go elf. – Właściwie to nie, ale są one bardzo dobre do omawiania teorii. Szkoda marnować dobry materiał na ćwiczenia.

Ork zadał wtedy pytanie, którego później bardzo pożałował. Z drugiej strony, to właśnie ono umożliwiło mu dalszą współpracę z Erathielem.

- A co jest dobrym materiałem w tym przypadku?

Elf uśmiechnął się paskudnie. Przez chwilę patrzył Zevrostowi w oczy, zanim odpowiedział.

- Dzieci.