86

Nie lubię dni, w których nie mam na nic czasu, bo mają wredną tendencję do przemieniania się w całe tygodnie...

---

 Inarea chciała podbiec do elfa, ale demon ją powstrzymał.

Rozejrzyj się i postaraj się nie zrobić niczego głupiego.

Dziewczyna posłuchała swojego towarzysza i obiegła wzrokiem plac. Wszystkie oczy w tym momencie były wpatrzone w jej wybawiciela. Większość spojrzeń nie była przychylna. Członkowie Hordy szeptali coś między sobą, ale Ina nie potrafiła wychwycić żadnego sensu z ich słów. Dlaczego mieliby uznać elfa, który pomógł im obronić miasto, a przynajmniej taki był wniosek Iny, za zagrożenie? Był silny, to nie podlegało wątpliwości, ale przecież był po ich stronie. Niezależnie, czy mężczyzna walczył z wrogami, czy tylko pomagał sprzątać, przybył do Orgrimmaru, by pomóc. A Horda zdawała się go traktować jako potencjalnego przeciwnika. Inarea spotkała się już z niechęcią orków do elfów, ale w tym momencie była ona jej zdaniem zupełnie nielogiczna.

Uwagę adeptki magii przykuł tauren wyglądający z okna karczmy, pod którą toczyła się walka. Wychylił się gwałtownie i dziewczyna była przekonana, że skoczy. Jej serce zabiło mocniej. Mężczyzna jednak usiadł na parapecie i zaczął bić brawo. Niespodziewany gest ze strony rogatej istoty w jednej chwili rozładował napięcie na placu. Osobnik ten zszedł na dół i zaczął rozmawiać o czymś z elfem. Pozostali wrócili do zajęć, które przerwała im ludzka kobieta. Wykonywali jednak wszystkie czynności ostrożniej i z większą uwagą. Dotarło do nich, że zagrożenie jeszcze nie minęło. W innej części miasta najprawdopodobniej toczyły się jeszcze walki. Spokój, który zapanował na placu, najprawdopodobniej był jedynie ciszą przed burzą.

Nagle niebo rozjaśnił błysk. Ina spojrzała w górę, ale zanim zdążyła się przyjrzeć, jej oczy przesłoniła ciemność.

- Co robisz...? - szepnęła do demona, który zmaterializował się wokół niej.

To co zwykle staram się robić. Chronię cię.

- Przed słońcem? Obawiasz się, że się opalę?

Chciałbym, żeby to było słońce...

Do uszu Inarei dotarły krzyki. Była przekonana, że wśród nich usłyszała swoje imię.

- Ktoś mnie woła, wypuść mnie! - krzyknęła i dotknęła demona. Poczuła pod palcami energię, ale nie mogła się przez nią przedostać.

Przestań!

Ponury krzyk wypełnił myśli elfki. Cofnęła się o krok, po czym skuliła się na ziemi. Zadudniło jej w głowie. Następna wypowiedź demona była dużo spokojniejsza.

Mała Ino. To, co się dzieje na zewnątrz...

- To bolało - powiedziała zdenerwowana.

Słucham?

- Ten krzyk. Nie rób tak więcej.

Dziewczyna usiadła prosto i próbowała wzrokiem przebić czarną powłokę.

Dobrze.

- Zacząłeś coś mówić, co się dzieje wokół nas?

Chaos.

- A jakoś jaśniej?

Niebo spada nam na głowy.

Elfka wciągnęła głośno powietrze starając się uspokoić. Spojrzała do góry i w tym samym momencie zobaczyła rozbłysk na czarnej powierzchni. Raz po raz coś uderzało w ochronę stworzoną przez demona, albo w niego samego. Ina nie była w stanie stwierdzić, która z odpowiedzi jest poprawna. Usłyszała ciche syknięcie. Z każdą kolejną chwilą osłona otaczająca dziewczynę robiła się coraz cieńsza i bardziej przejrzysta. Wydawało się, że to świecące kamienie uderzają w demona.

- Czy to cię boli?

Towarzysz nie odpowiedział, a elfka odniosła wrażenie, że zagryza on zęby. A przynajmniej robiłby to, jeżeli takowe by posiadał. Nie chciał powiedzieć nic w obawie o to, że krzyknie.

Tarcza stworzona przez demona zrobiła się mleczna. Dziewczyna widziała wyraźnie, jak wokół niej leżą ciała różnych istot. Ina wyciągnęła ręce przed siebie i dotknęła osłony. Zamknęła oczy. Pamiętała, jak się pobiera energię od innych istot. Wyobraziła sobie źródło mocy, którym była i to, które znajdowało się przed nią. Energia demona samoistnie zaczęła płynąć w jej kierunku, ale elfka wstrzymała jej bieg. Skupiła się i spróbowała go odwrócić.

Co robisz?! Ostatnie czego potrzebuję to tego, żebyś osłabła i nie była w stanie się bronić.

- Jeżeli stracisz teraz całą moc, to i tak to nie będzie miało znaczenia, prawda?