99

Niektórzy w poniższym tekście mogą znaleźć zapowiedź tego, o czym będę pisać za jakiś czas... Osobom nieznającym WoWa pozostaje poczekać na rozwój wydarzeń.

---

Erathiel dotrzymał słowa i nie urządził swojej uczennicy kolejnej pogadanki o tym, że demony są tylko narzędziami. Nie zrobił tego, ale dziewczyna i tak zaczęła intensywnie się zastanawiać nad tym. Nigdy nie widziała przy swoim mistrzu żadnego demona, który by do niego należał.

Elf siedział do niej bokiem i wolno pisał coś przy biurku, co jakiś czas maczając pióro w zielonym atramencie. Ina chciała go zapytać, co Erathiel tworzy, ale jej myśli były szybsze.

- Miałeś kiedyś demona, mistrzu? - dodała, mimo że nie było nikogo poza nimi w pomieszczeniu.

Elf obrócił się w kierunku swojej uczennicy i zmarszczył brwi.

- Miałem ich wiele, ale zależy, o co pytasz.

- Czy miałeś z jakimś zawarty pakt - uściśliła.

Erathiel z utęsknieniem spojrzał na list, który właśnie pisał. Przez chwilę trwał w bezruchu i zastanawiał się, czy uciąć tę rozmowę, zanim pójdzie w niewłaściwym kierunku.

- Kilka by się znalazło, właściwie dlaczego o to pytasz? - Odłożył pióro do kałamarza i zwrócił się w kierunku Iny.

- Mam wrażenie, że ich nie lubisz…

Mężczyzna odetchnął głęboko z wyraźnym zrezygnowaniem.

- To nie kwestia lubienia. Ja - wyraźnie podkreślił to słowo - po prostu wiem, jak bardzo są niebezpieczne. Dla ciebie są niczym zabawki. Przyciągają cię do siebie niczym dziecko do święcącego przedmiotu. Dziecko, które nie ma świadomości, jak ostry jest sztylet, które wzięło w dłonie tylko dlatego, że je zaciekawił.

- Tak mnie widzisz?! - Ina próbowała się obruszyć, ale ostry ból pleców od razu odjął jej animuszu. - Jako dziecko sięgające po broń?

- Ujęłaś to nawet trafniej niż ja. - Erathiel uśmiechnął się szeroko.

Podczas gdy Ina gniewała się na swojego mistrza, elf spokojnie dokończył list i zdążył napisać dwa kolejne. Zdawało się, że nie przeszkadza mu to, że uczennica postanowiła z nim nie rozmawiać przez jakiś czas. W spokoju mógł zająć się swoimi sprawami. Jednak gdy postawił ostatnią kropkę, cisza zaczęła go irytować. Wiercił się chwilę za krześle, zanim zdecydował się odezwać:

- Długo masz zamiar tak milczeć?

W odpowiedzi Ina wydała z siebie coś na kształt fuknięcia.

- Nie słyszę, czy to jakiś nowy język?

- Przypomnij mi, dlaczego właściwie zdecydowałam się na naukę właśnie u ciebie?

Mężczyzna odetchnął teatralnie.

- Momentami też sobie zadaję to pytanie…

Elfowi znudziło się dręczenie Iny. Złość podobno nie sprzyjała leczeniu ran… A przynajmniej tak twierdzili niektórzy kapłani.

- Jesteś młoda, nie powinno cię dziwić, że cię za taką uważam.

- Przez jakiś czas byłam pewna, że jesteś jedyny, który mnie nie traktuje jak dziecko.

- A traktuję?

Ina otworzyła usta, ale nic nie powiedziała, co Erathiel skomentował śmiechem.

- Widzisz? Źle mnie chwilami oceniasz. Po prostu lubię... - urwał.

Mistrz wziął listy, podniósł się z krzesła i udał się do wyjścia.

- Gdzie ten Zev się podziewa… Miał zaraz wrócić, a muszę jeszcze znaleźć jakiegoś posłańca.

- To go poszukaj.

- I zostawię cię tutaj samą, bezbronną na łóżku? Jak już mówiłem. Źle mnie momentami oceniasz.

Ina próbowała bezskutecznie usnąć od jakiegoś czasu. Erathiel nadal stał niecierpliwie przy drzwiach.

- Opowiedz mi coś… - powiedziała niepewnie.

Jej słowa musiały wyrwać elfa z zamyślenia. Podszedł z powrotem do biurka i usiadł na krześle. Nalał sobie wody i upił kilka łyków.

- O czym chciałabyś usłyszeć?

W pierwszej chwili Ina chciała powiedzieć "o magii", w drugiej "o demonach", ale nie spodziewała się, by to był dobry temat po tym, jak się prawie nie pokłócili. Właściwie to nie nastąpiło tylko dlatego, że się obraziła.

- Co się teraz dzieje na świecie… Albo co za listy pisałeś?

Erathiel kolejny raz tego dnia się roześmiał, co Inie wydało się aż nienaturalne.

- Właściwie to odpowiedzi na oba te pytania mogę zawrzeć w jednej historii.

Elf ustawił krzesło przy łóżku podopiecznej, odgarnął włosy z twarzy i zaczął mówić:

- Nieopodal miasta nieumarłych znajdowała się twierdza członków Przymierza… Nie przerywaj. Pewnie cię jeszcze tam nie było. Zamieszkiwał ją pewien szlachcic, ale to akurat mało ważne. Chodzą plotki, że w tamtej okolicy pojawiły się wilkołaki. Mam świadomość, jak dziwnie to dla ciebie może brzmieć, bo podobno te istnieją tylko w bajkach. Nie wiem jednak, jak inaczej nazwać stworzenia o pyskach wilków, pokryte całkowicie futrem, ale chodzące na dwóch nogach. Gdybym nie widział rysunków, pewnie nie byłbym pewny, jak to należałoby opisać. Mimo że dzieje się to tuż pod nosem Hordy, nasi koledzy nie mają zamiaru sprawdzić tych informacji. Nieraz wysyłają pojedynczych zwiadowców, którzy potwierdzają, że widzieli te dziwne stworzenia, jednak nikt nie ma czasu się tym zająć na poważnie. A, jak wiadomo, zwierzęta zostawione same sobie mnożą się na potęgę… Osobiście jestem tym zaniepokojony, ale nikt nie chce o tym rozmawiać. Nawet Zevrost uważa, że przesadzam, na dodatek dla orków teraz najważniejsza jest odbudowa stolicy i o pomoc w tej sprawie proszą też inne rasy. Nie przerywaj. Tak, elfy pomogą, w miarę możliwości - Erathiel wykrzywił usta. - Nasze budynki wyglądają zupełnie inaczej i są wykonane z innych materiałów, co musiałaś zauważyć. Wątpię, byśmy mogli im dużo pomóc, poza robieniem za tanią siłę roboczą… Jednak jakoś nie widzę trzydziestoletniego orka wydającego polecenia trzystuletniemu elfowi. Oczywiście może próbować, ale prędzej czy później skończy się to awanturą. Swoją drogą chętnie bym to zobaczył, a skoro i tak musimy czekać, aż wyzdrowiejesz, pewnie będę miał okazję.