85

Dobry wieczór! Zgodnie z zapowiadanym poślizgiem poniżej znajdziecie najnowszą notkę. Mam pewien problem z żeńską wersją wyrazu "mag", bo nie ma żadnej oficjalnej (słownikowej) wersji. Ktoś mi kiedyś próbował wmówić, że taką wersją jest "magiczka". Dla mnie jednak "magiczka" pochodzi od "magika" a nie od maga, dlatego nie stosuję tej formy. Najbardziej przypadła mi do gustu wersja "magini" i tej pewnie będę się trzymać.
Osoby orientujące się w realiach WoWa mogą doszukać się pewnej niekonsekwencji w dzisiejszym wpisie, może nawet dwóch... Są to jednak zabiegi celowe i mam nadzieję, że mi wybaczycie. Najwyżej będę się gęsto tłumaczyć z dual-speca, którego wszak w pierwszym dodatku jeszcze nie było. Kończę już, bo o różnicach i odstępstwach od oryginału mogłabym pewnie sporo napisać.

---

Ludzka kobieta wycofała się do budynku i wydawało się, że nie ma zamiaru go opuszczać. Inarea poczuła dziwne zachwianie energii w tamtej okolicy. Zupełnie jakby członkini Przymierza nagle straciła całą moc, a następnie bardzo szybko zaczęła ją regenerować. Nie wiedziała, z czego może ono wynikać, a demon postanowił ją zignorować, gdy na niego spojrzała. Nie wyglądał na zachwyconego.

Elf postanowił nie ruszać się ze swojego miejsca. Wyraźnie na coś czekał. Możliwe, że na to, co nastąpiło chwilę po tym, jak moc jego przeciwniczki odnowiła się. Z budynku wyleciała ognista kula. Mężczyzna splótł palce przed sobą, a następnie wygiął dłonie w kierunku, z którego nadlatywał pocisk. Atak kobiety rozbił się na niewidzialnej barierze. Serce Iny nie zdążyło zabić trzy razy, gdy z karczmy wyleciała niebieskawa kula. Mag zdawał się być lekko zaskoczony, ale wykonał podobne gesty i lodowa kula podzieliła los ognistej. Aliantka przez jakiś czas rzucała pociskami z budynku. Zmieniała jedynie kolejność, ale elf reagował na bieżąco. Gdyby ktoś przyglądał się dwójce magów nie wiedząc o bitwie, mógłby odnieść wrażenie, że bawią się. Albo odprawiają jakiś dziwny rytuał.

Atakującej chyba znudziła się ta jednostronna bitwa i postanowiła ponownie wyjść z budynku. Dało się zauważyć, że otaczała ją lekko niebieskawa aura, której wcześniej nie było. Kobieta zaczęła wykonywać dziwne gesty i po chwili nad placem pojawiła się wielka chmura. Zmniejszyła się ona jednak bardzo szybko do takiego rozmiaru, że obejmowała tylko elfa i jego najbliższe otoczenie, w którym znajdowała się Ina.

Cofnij się.

- Co się dzieje? - zapytała cicho rozglądając się wyraźnie zaniepokojona.

Wyjdź poza obręb tego czegoś. Wątpię, żeby on miał teraz czas cię niańczyć.

Dziewczyna posłuchała demona i opuściła cień, który rzucała chmura. Nie umknęło jej uwadze, że elf obejrzał się na nią, a dopiero potem rzucił zaklęcie.

W tym samym momencie z nieba spadło coś, czego Ina nie potrafiła nazwać inaczej niż lodowymi piorunami. Na małym obszarze placu, tuż wokół elfa, rozpętała się lodowa burza. Jednak tym razem tarcza maga okazała się za słaba. Pękła z głośnym trzaskiem, a on uklęknął na ziemi. Chmura zniknęła tak nagle, jak się pojawiła.

Elf wstał i otrzepał swoje szaty. Następnie wyszeptał zaklęcie i pod nogami kobiety pojawił się ognisty krąg. Gdy tylko odskoczyła, w miejscu, gdzie stała przed chwilą, pojawił się słup ognia. Mag nie tracił czasu i wypuścił z dłoni ognistą kulę, która pomknęła w kierunku Aliantki. Członkini Przymierza jednak w przeciwieństwie do niego nie planowała chować się za tarczami. Błyskawicznie rzuciła w kierunku elfa lodową kulę. Ich pociski spotkały się po środku. Dał się usłyszeć głośny syk, który poprzedził wybuch. Okolicę spowiła mgła.

Kobieta nie traciła czasu i ponownie rzuciła zaklęcie lodowej burzy, zakładając, że mężczyzna się nie poruszył. Ku jej zaskoczeniu, przyjęte założenie okazało się słuszne. Można było usłyszeć cichy jęk. Maginię wyraźnie bawiła ta sytuacja. Gdy opadła mgła, Ina dostrzegła Aliantkę idącą w kierunku elfa i śmiejącą się w głos. W dłoniach formowała lodowe kule i rzucała nimi w członka Hordy, który ponownie oparł kolana o bruk. Wydawał się być zrezygnowany, praktycznie przestał się bronić. Kobieta podeszła niemal na wyciągnięcie ręki.

- Jesteś słabszy, niż mówią. Obawiam się, że za twoją sprawą przejdę do historii - powiedziała,  po czym zaczęła szeptać zaklęcie.

Mężczyzna podniósł na nią wyraźnie zmęczone oczy, które po chwili jednak rozjaśniły się.

- W końcu się w czymś zgadzamy - odpowiedział, po czym rzucił w jej kierunku coś, co przypominało ognisty pocisk. Zdekoncentrowana kobieta chwyciła w dłonie zaklęcie i spróbowała je zneutralizować. Ono jednak w tym momencie wybuchło. Na placu zapanowała cisza.